Wystawa przybliża ponad 200-letni okres działalności polskich badaczy polarnych współuczestniczących w dziele odkrywania, opisywania i badania najbardziej niedostępnych rejonów naszej planety. Rejonów połączonych wiecznym lodem i mrozem, wielomiesięcznymi dniami i równie długotrwałymi nocami, blaskiem zachwycających zorzy polarnych, lecz również odmiennych ubogimi lecz unikalnymi ekosystemami istot żywych zamieszkujących te niegościnne obszary i towarzyszącymi im stale lub tylko gościnnie, ludźmi.
Narracja wystawy sięga do lat 1772-5, czasów drugiej wyprawy Jamesa Cooka, któremu towarzyszyli dwaj polscy przyrodnicy Jan i Jerzy Forsterowie, przekraczając po raz pierwszy w dziejach 17 stycznia 1773 roku południowe koło podbiegunowe. Kolejnym milowym krokiem polskich polarników stał się udział Henryka Arctowskiego i Antoniego Dobrowolskiego w Belgijskiej Wyprawie Antarktycznej na pokładzie statku Belgica w latach 1897-9, kiedy to załoga statku uwięziona przez lody zmuszona została do pierwszego w dziejach udanego antarktycznego zimowania w warunkach nocy polarnej.
Wciąż trwającą historię polskich badań polarnych kontynuowały później międzywojenne i powojenne wyprawy arktyczne na Spitsbergen oraz doniosły fakt powołania do życia dwóch polskich stacji antarktycznych: im. A.B. Dobrowolskiego w Oazie Bungera na Antarktydzie Wschodniej (1959) i H. Arctowskiego na Wyspie Króla Jerzego (1976).
Tłem pracy polskich badaczy jest zadziwiający świat ożywionej i nieożywionej przyrody, reprezentowanej na wystawie m.in. poprzez liczne, również endemiczne okazy fauny lądowej i morskiej (alki, nurce, nurzyki, wydrzyki, petrele, maskonury, pardwy, etc.). Równie interesujący jest prezentowany równolegle koloryt spuścizny materialnej rdzennych ludów północy (Inuitów, Samów i Ewenków) w postaci ich ubiorów, broni, schronień i przedmiotów zdobniczo-użytkowych.
Wystawa będzie czynna do końca sierpnia br.
